آسیبهاي ورزشی در رشته فوتبال
هر رشته ورزشی نماي ویژهاي از آسیبها را نشان میدهد. اکثریت آسیبهاي فوتبالیستها شامل آسیبهاي نسج نرم (تاندون و عضله) و مفصلی هستند. کوفتگیها، پیچخوردگیهـا (بـویژه درمـچ پـا ) وکشـیدگیهاي عضـلانی 75 %کـل آسیبها را شامل میشوند. این آسیبها غالبـاً در انـدام تحتـانی رخ مـی دهنـد، کـه تقریبـاً 60 %یـا بیشـتر از کـل آسیبهاي فوتبال را شامل میشوند. مفاصلی که اغلب اوقات درگیر میشـوند زانـو و مـچ پـا هسـتند.
البتـه ورزش فوتبال مصون از آسیبهاي تنه، سر و اندام فوقانی نیست. آسیب کمر ممکن است در مقایسه با آسیب عضلانی اندام تحتانی بیشتر به دور ماندن ورزشکار از صحنه رقابتها منتهی شود. آسیب صورت میتواند در اثر برخورد آرنج یا سر بازیکن حریف در نبردهاي هوایی عارض شود. ضربه مغزي در مورد آخر یک خطر محسوب میشود. برخی آسیبهـا
باعث بروز تغییراتی در قوانین بازي اجراي آنها توسط داور شدهاند. از آن جمله استفاده از ارنـج هـا در لیـگ فوتبـال انگلیسی (فصل 1994 (و تکل از پشت در (جام جهانی 1994 (ممنوع اعلام گردیدند.
آسیبهاي فوتبال از نظر علت پدید آورنده به چند دسته تقسیم می شوند:
آسیبهاي مستقیم: از آنجا که فوتبال یک ورزش پر برخورد است، غالب اوقات ضربه مستقیم به فوتبالیستها اصابت میکند. مثلاً در طی تکل بازیکن حریف یا در اثر تصادم با یک بازیکن دیگر، این ضـربات بـه آسـیب هـاي کـوفتگی (پارگی عروق خونی داخل نسوج نرم که به تشکیل هماتوم میانجامد) یا شکستگیهاي استخوان منتهی میشوند.
آسیبهاي غیرمستقیم: این آسیبها از نیروهایی ... که در یـک سـاختار عضـلانی اسـکلتی در طـی فعالیـت ایجـاد می شوند، ناشی میگردند. آسیب ممکن است در عضلات تاندونها، رباطها، مفاصل و استخوانها مشـاهده شـود. ایـن نوع از آسیب غالباً در ابتدا یا انتهاي بازي و به خاطر گرم نکردن به میزان کافی، انعطافپذیري ضـعیف یـا خسـتگی عارض میگردد.
آسیبهاي ناشی از استعمال مفرط: در اثر حرکات مستمر یا مکرر یا در نتیجه قرار گرفتن عضو در معرض فشارهایی زیاد پدید میآیند. این آسیبها در اثر خطاهاي تمرینی شامل گرم کردن ناکافی، برنامه هاي تمرینی بسـیار شـدید، افزایش ناگهانی در مدت تناوب یا شدت تمرین و بازپروري ناکافی آسیب قبلی هستند. ناهنجاريهـاي بیومکـانیکی شامل یکسان نبودن طول پاها، عدم انعطافپذیري نسجنـرم، قرارگیـري انـد ام در وضـعیت بیومکـانیکی نامناسـب و سفتی مفصل میباشند.
مشکلات کفش عبارت از عدم قابلیت در استهلاك نیروي وارده، محافظت ناکافی یا سایز نامناسب آن هستند.
زمین مسابقه ممکن است مسئول بروز آسیبها باشد. به عنوان مثـال در صـورتی کـه زمـین ناصـاف و یـا چمـن و کفپوش آن از کیفیت مناسب برخوردار نباشد، شکستگیهاي تنشی، شکستگیهاي ظریف در اسـتخوان قشـري، از فشارهاي شدید ناشی میشود و ممکن است در رده آسیبهاي استعمال مفـرط قـرار بگیـرد. ایـن شکسـتگی هـا در
استخوانهاي کف پا، نازكنی و درشتنی شایعند.
آسیب هاي نسج نرم در فوتبال عبارتند از: کشش بیش از حد یک رباط به پیچخوردگی یا رگ به رگ شدن (Sprain) و کشش مفرط یک عضله به کشیدگی عضلانی (Sprain) منجر میگردند.
سه رده پیچخوردگی رباطی و چهار رده کشیدگی عضلانی وجود دارد. در پیچخوردگی درجه یک تنها تعدادي
از رشتههاي رباط آسیب دیدهاند. در پیچخوردگی درجه یک تنها تعدادي از رشته هاي رباط آسیب دیدهاند. در پیچخوردگی درجه 2 بیشتر رشتهها صدمه دیدهاند و رباط دچار پارگی نسبی شده است. در پیچخوردگی درجه 3 رباط به طور کامل پاره شده و یکپارچگی مفصل از بین رفته و عمل جراحی مورد نیاز می باشد.
کشیدگیهاي درجه 1 :آسیبهاي خفیفی هستند که در آنها تنها تعداد کمی از رشتهها آسیب دیدهاند و غلاف عضله سالم است. در کشیدگی درجه 2 غلاف عضله کماکان سالم است ولی آسیب قابل ملاحظهاي به عروق خونی وارد شده است. در کشیدگی درجه 3 غلاف عضله به طور ناکامل پاره شده است، خونریزي وسیع است و قسمت
بزرگی از عضله درگیر میباشد. کشیدگی درجه 4 پارگی کامل بطن عضله است و یک فاصله قابل لمس بین دو قسمت پاره شده وجود دارد و ترمیم جراحی ضرورت دارد. پیچ خوردگیها و کشیدگیها میتوانند مزمن یا حاد باشند.
مرده درد یا درد مبهم در فوتبال : اگر چه آسیب عضلانی ممکن است شامل پارگی رشتههاي عضلانی باشد که به جلوگیري از شرکت فرد به مدت چندین روز یا هفته در تمرینات میانجامد، ولی آسیب میکروسکوپی و ظریف به عضله احتمالاً باعث درد فورياي نمیگردد. مرده درد یا درد مبهم (Soreness)ممکن است تا 72 – 48 ساعت پس از پایان تمرین به تعویق بیافتد.
ادامه دارد...