روش های درمانی پیج خوردگی و کشیدگی عضلات مچ پا

اگر بیمار مچ پا را استراحت دهد و تا زمانی که روند بهبودی تمام شود از فعالیت شدید خودداری کند، طی چهار تا شش هفته به خودی خود بهبود می یابد.

آسیب دیدگی های درجه ۱ و ۲ در مورد پیچ خوردگی های درجه ۱ و ۲، اکثر پزشکان پروتکل RICE را توصیه می کنند که عبارت است از استراحت ، یخ ، فشردن " و بالا نگه داشتن ناحیه آسیب دیده:
استراحت: به بیماران توصیه می شود که تا زمانی که فرآیند بهبودی کامل نشده راه نروند ویا روی مچ پای آسیب دیده نایستند. مدت زمان استراحت می تواند از یک یا دو روز برای پیچ خوردگی ها و کشیدگی های درجه یک تا چندین هفته یا ماه برای صدمات درجه ۳ طول بکشد.
يخ: توصیه می شود هر چه سریعتر بسته های یخی پوشیده شده با پارچه در محل آسیب دیدگی قرار داده شوند. یخ به کاهش تورم و درد کمک می کند. بسته های یخ را می توان به مدت ۲۰ تا ۳۰ دقیقه، سه تا چهار بار در روز استفاده کرد. به بیماران توصیه می گردد از استفاده مکرر یخ یا استفاده از یخ به طور مستقیم روی پوست خودداری کنند چرا که می تواند باعث آسیب رسیدن به بافت های بدن شود.
فشردن: پیچیدن مچ پا با باند، پانسمان های فشرده یا نوارهای ورزشی، به بی حرکت کردن و نگهداری از محل آسیب دیده کمک می کند. این بی حرکتی و فشرده سازی باعث بهبودی شده و از وخیم تر شدن آسیب جلوگیری می کند. بیمارانی که دارای پیچ خوردگی و کشیدگی خفیف هستند می توانند خودشان مچ پا خود را باندپیچی کنند، در حالی که صدمات شدیدتر باید توسط پزشک باندپیچی و بی حرکت شود.
بالا نگه داشتن: بلند کردن مچ پا بالاتر از سطح قلب برای ۴۸ ساعت اول پس از آسیب به کاهش تورم، کاهش برخی از ناراحتی ها و شروع روند بهبودی کمک می کند.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی و استامینوفن: بیماران مبتلا به صدمات درجه ۱ یا ۲ می توانند از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن (مورتین و ادویل) استفاده کنند، که ضمن تسکین درد التهاب را نیز در محل آسیب کاهش می دهد. استامینوفن (تایلنول ) نیز می تواند باعث تسکین درد شود.
ترکیب استراحت، فشرده سازی و مصرف مسکن می تواند به فرآیند طبیعی ترمیم صدمات کمک کند و از تشدید آسیب های مچ پا جلوگیری کند. | آسیب دیدگی های درجه ۳ معمولا پیچ خوردگی ها و کشیدگی های درجه ۳ ناپایدار هستند و به دوره درمان طولانی تری نیاز دارند. پروتکل درمانی زیر می تواند برای این گونه صدمات مورد استفاده قرار بگیرد
گچ گرفتن: علاوه بر استراحت و بالا نگه داشتن مچ پا، مرحله اول درمان معمولا شامل گچ گرفتن یا استفاده از بریس پا، مچ پا یا ساق پا است. می توان از روشهای گچ گیری سنتی و یاروش های جدید تر استفاده کرد. بسیاری از بیماران به عصا احتیاج دارند، البته می توان در کل دوران درمان از بریس نیز استفاده کرد.
توانبخشی بیماران ممکن است نیاز به انجام یک سری از روش های توانبخشی مانند تحریک الکتریکی، اولتراسوند و همچنین تمرینات تقویتی برای کاهش درد و حمایت از رشد بافت جدید داشته باشند. تمرین های تقویت کننده ایزومتریک که باعث تقویت حس پروپریوسپشن' (آگاهی از موقعیت مکانی بدن و مفاصل) می شوند به ویژه در آسیب های درجه ۳ مهم هستند زیرا به کاهش احتمال آسیب مجدد کمک می کند. تمرینات درمانی ممکن است زمینی یا در آب باشد، تمرینات آبی معمولا برای افرادی که دارای صدمات شدید هستند بسیار مناسبند.
جراحی: در پیچ خوردگی ها و کشیدگی های شدید و یا مزمن که به درمانهای خط اول یا توانبخشی پاسخ نمی دهند، ممکن است یک یا چند نوع جراحی مورد نیاز باشد. |
بیمارانی که برای درمان عارضه مچ پای خود نیاز به عمل جراحی دارند، به زمان ریکاوری بیشتر و فیزیوتراپی احتیاج دارند که ممکن است چندین هفته تا چند ماه طول بکشد. برخی از بیماران مبتلا به صدمات شدید یا مزمن شاید نتوانند به سطح فعالیت قبلی خود بازگردند.
بیماران مبتلا به پیچ خوردگی درجه سه بسیار دردناک یا افرادی که عمل جراحی داشته اند نیز ممکن است از داروهای ضد درد مانند تایلنول-۲۳ یا سایر داروهای اپیوئیدی برای رفع درد حاد و شدید استفاده کنند.