تشخیص شکستگی استرسی پا
برای انجام تشخیص دقیق، پزشک به طور معمول از بیمار شرح حال گرفته و او را معاینه می کند. البته تصویر برداری نیز ممکن است درخواست شود تا در تشخیص به پزشک کمک کند.
شرح حال گرفتن از بیمار به منظور تشخیص دقیق، پزشک باید از بیمار شرح حال بگیرد و همچنین ریسک فاکتورهایی که باعث ایجاد شکستگی استرسی شده اند را شناسایی کند. پزشک به احتمال زیاد از بیمار در مورد مسائل زیر سوال می پرسد:
تاریخچه پزشکی کامل، از جمله صدمات گذشته بخصوص شکستگی های استرسی
قبلی، سابقه بستری شدن در بیمارستان و داروهایی که در حال حاضر مصرف می کند. . سبک زندگی، از جمله رژیم غذایی، ورزش و فعالیت های روزانه در مواردی که تکرار شکستگی های استرسی مشاهده می شود، پزشک ممکن است دستور چکاپ کامل پزشکی بدهد تا اثر کمبودهای تغذیه ای مانند کمبود ویتامین Dرا در ایجاد چنین آسیب هایی بررسی کند. معاینات بدنی پس از شرح حال گرفتن از بیمار، پزشک معاینات جسمی را انجام می دهد تا از شکستگی استرسی با اطمینان حاصل کند.
به طور معمول، پزشک به استخوانی که مشکوک به آسیب دیدگی است فشار وارد می آورد، اگر بیمار درد یا حساس شدگی را در پاسخ به فشار گزارش دهد، احتمالا شکستگی استرسی بیشتر می شود.
پس از معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است برای تشخیص صدمات دیگر و تایید شکستگی استرسی پا درخواست عکس برداری دهد. روش های مختلف تصویربرداری برای بررسی شکستگی استرسی پا عبارتند از:
اشعه ایکس: معمولا این نوع عکس برداری اولین روش پیشنهادی تشخیصی است که انجام می شود. در این نوع تصویربرداری مشاهده شکستگی های استرسی بلافاصله پس از آسیب دیدگی دشوار است و اغلب پس از شروع بهبودی یعنی حدود ۱۰ تا ۱۴ روز پس از شروع درد، ناحیه آسیب دیده قابل روئیت می شود. اگر پزشک مشکوک به شکستگی باشد، اما در عکس برداری اول دیده نشود ممکن است بعد از چند هفته عکس برداری تکرار گردد.
تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی (MRI) : در این روش شکستگی های استرسی پس از ۲-۱ روز قابل مشاهده اند. . سونوگرافی: در این روش می توان شکستگی های استرسی استخوان های سطحی مانند استخوان های پا را تشخیص داد.
اسكن استخوان: با استفاده از یک ماده رادیواکتیو به نام ردیاب که به جریان خون تزریق می شود و یک اسکنر ویژه می توان استخوان ها را اسکن کرد. در این روش شکستگی استرسی نسبت به سایر قسمت های استخوان تیره تر ظاهر می شود.
اسكن توموگرافی کامپیوتری (CT): در این روش می توان از استخوان ها و مفاصل تصویربرداری کرد و محل ایجاد شکستگی استرسی را مشاهده کرده و در صورت نیاز بهترین روش جراحی انتخاب می گردد.
در تشخیص شکستگی های استرسی، روش MRI به دلیل حساسیت بالا به عنوان استاندارد طلایی در نظر گرفته می شود.