علل و ریسک فاکتورهای آسیب تاندون آشیل
احتمال آسیب دیدن تاندون آشیل در همه افراد وجود دارد ،اما برخی از افراد نسبت به دیگران مستعدتر هستند. عواملی که احتمال بروز تاندونیت آشیل و سایر مشکلات تاندون را افزمایش می دهدعبارتنداز :
- تغییردربرنامه تمرینی ورزشکاران و یا شدت آن : مانند اضافه کردن چند کیلومتر به برنامه
دویدن روزانه یا شرکت در تمرینات پلیومتری که نیاز به حرکات شدیدتری دارد،مانند حرکات برپی یا پرش روی جعبه

-تغییرسطح بازی : مانند زمانی که یک تنیسور از بازی کردن در زمین های چمن به
زمین های بتونی می رود و یا زمانی که ورزشکاری کفش خود را تعویض می کند.
- ماهیچه های سفت یا ضعیف ساق پا : میتوانند بیش از حد کشیده شوند و در نتیجه به بافت نرم صدمه وارد شود.
- پرونیش بیش از حد : بصورت حرکت به سمت داخل پا در زمان راه رفتن و دویدن تعریف می شود.

- بی ثباتی مزمن مچ پا : و یاچرخیدن مچ پا بطور مکرر.
- اختالف طول پاها : حتی اگر بسیار کم باشد. در این حالت بدن برای جبران تفاوت طول
پاها با یکدیگر در صدد جبران برآمده و ساختارهای بافت نرم مانند تانودون آشیل در
معرض خطر آسیب دیدگی قرار می گیرند.
- پوشیدن کفش پاشنه بلند : به طور مداوم میتواند تاندون آشیل را کوتاه کند و در نتیجه
تاندون بیشتر مستعد آسیب دیدگی می شود.
- تمرینات بیش از حد : به ویژه دویدن بر روی تپه یا سطح شیب دار ،تاندون آشیل را در
معرض آسیب های مکرر قرار میدهد.
- افزایش سن : پس از 52سالگی خون رسانی به تاندون ها کاهش می یابد و تاندون ها بیشتر درمعرض آسیب دیدگی قرار میگیرند.
- استفاده از آنتی بیوتیکهای فلوروکینولون
:مانند سیپروفلوکساسین ،گمی فلوکساسین یا لوفلوکساسین ،فرد را در معرض آسیب پذیری موقت تاندون قرارمی دهند.
- پاهای قوس دار : با خطر بیشتری برای ایجاد تاندونوپاتی آشیل همراه هستند.
- برخی انواع آرتریت ،مانند اسپوندیلیت آنکیلوزان یا آرتریت سوریاتیک نیز ممکن است فرد را در معرض خطر بیشتری از تاندونوپاتی آشیل قرار دهند.
به افرادی که دارای یکی از چند ریسک فاکتور برای صدمات آشیل هستند و درد مکرر یا ضعف در قسمت پشت پا یا مچ پا دارند ، توصیه می شود که مراقبتهای پزشکی ضروری را دنبال کنند.