باشگاه فوتبال اینتر میلان

محل احداث : ایتالیا ، میلان
سال تاسیس:1908
این باشگاه توسط 15 نفر که به برابری بازیکنان و انسان واستفاده یکسان از بازیکنان بومی و خارجی اعتقاد داشتند تاسیس شد . این باشگاه دارای افتخارات بسیاری از جمله سه قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا ، سه قهرمانی در جام یوفا ، 19 قهرمانی در سری آ ایتالیا ، هفت قهرمانی در جام حذفی ایتالیا ، پنج قهرمانی در سوپر جام فوتبال ایتالیا ، دو قهرمانی جام بین قاره ای و یک قهرمانی در جام باشگاه های فوتبال جهان را بدست اورده است .

این باشگاه نهمین تیم پرافتخار اروپا با کسب 40 جام می باشد .اینتر به عنوان ششمین باشگاه موفق قرن بیستم به انتخاب فدراسیون بین المللی تاریخ و آمار فوتبال انتخاب شد و توانست در رده بندی موفق ترین باشگاه های قرن بیستم به انتخاب فیفا رتبه دوازدهم را به خود اختصاص دهد .

ورزشگاه جوزپه مه اترا یا سن سیرو
گنجایش : 80018 نفر
این ورزشگاه بزرگترین ورزشگاه ایتالیا و یکی از بزرگترین ورزشگاه های اروپاست . این ورزشگاه نام خود را از کلیسای مقدسی که در کنارش قرار دارد گرفته است .در حقیقت این استادیوم هدیه ای از طرف رییس جمهور بود که به میلان داده شد .

استادیوم سن سیرو به طور رسمی با یک بازی دوستانه بین اینتر و آث میلان (6-3) در 19 سپتامبر سال 1926 افتتاح گردید. این استادیوم دارای چهارجایگاه جداگانه بود و 35 هزار نفر تماشاچی دارد.

استادیوم برای مسابقات لیگ اروپا در سال 1968 برگزیده نشد، اما برای بازی‌های یورو 1980 یکی از ورزشگاه‌های انتخابی بود. در همان زمان به طور رسمی و برای گرامیداشت کاپیتان اسبق دو تیم اینتر و میلان نامش به استادیوم جوزپه مه آتزا تغییر نام پیدا کرد.

هدف اصلی این باشگاه مبارزه با نژاد پرستی است که یکی از دلایل محبوبیت این باشگاه میان علاقه مندان فوتبال می باشد. تیم این باشگاه در ابتدا با نام اینترناتسیوناله به معنی بین المللی شناخته شده بود .اینتر در یک مدت زمان مشخص یکی از مدعیان قهرمانی سری آ بود اما معمولاً در رتبه‌های دوم و سوم قرار می‌گرفت و نمی‌توانست به قهرمانی برسد. در سال ۱۹۴۲ کارلو ماسرونی جایگزین فردیناندو پوتزانی شد و ریاست باشگاه را برعهده گرفت. پس از پایان جنگ جهانی دوم تقریبا در سه سال بعد از ریاست کاررلو ماسرونی باشگاه دوباره نام اصلی خود یعنی اینترنازیوناله را به دست آورد.

در ۱۹۵۲ آلفردو فونی به عنوان سرمربی اینتر انتخاب شد و توانست اینتر را به عنوان قدرت اول ایتالیا تبدیل کند. او در همان دو سال اول حضور خود اسکودتو ششم و هفتم را برای اینتر به ارمغان آورد . اینتر در بسیاری از مسابقات با اختلاف گل فراوان پیروز می‌شد که از بین آن‌ها می‌توان پیروزی شش بر صفر مقابل یوونتوس مثال زد.

در ۱۹۶۴ اینتر با شکست پارتیزان در یک چهارم و دورتموند در نیمه نهایی به فینال جام باشگاه‌های اروپا رسید. در فینال اینتر باید در برابر رئال مادرید قرار می‌گرفت، تیمی که تا آن زمان از نه فینال به هفت فینال راه پیدا کرده بود. اینتر با دو گل مازولا با نتیجه سه بر یک، قهرمان شد سپس تیم با غلبه برایندپندینته قهرمان جام بین قاره‌ای فوتبال شد.

یک سال بعد اینتر در فینال جام باشگاه‌های اروپا با تک گل جایر بر بنفیکا غلبه کرد و برای دومین بار به صورت متوالی قهرمان این رقابت‌ها شد. در کشور ایتالیا هر تیمی ۱۰ بار قهرمان لیگ داخلی کشور شود یک ستاره به پیراهن خود اضافه می‌کند.