لیونل مسی نابغه است حتی با عصا!
لیونل مسیِ پا به سن گذاشته همچنان بهترین شانس آرژانتین برای قهرمانی است.
توپ در میانه‌ی زمین به لیونل مسی می‌رسد و او هم با ضربه‌ی ظریف که بیانگر ناراحتی‌ش است آن را برمی‌گرداند. انگار دارد می‌گوید: "من با این توپ باید چه کار کنم؟ نمی‌خواهم. مال خودتان!" سپس آهی می‌کشد، رویش را برمی‌گرداند و به جهت دیگر زمین می‌رود. گوییدو رودریگس، مبهوت و کمی مرعوب توپ را می‌گیرد و دنبال هم‌تیمی دیگری می‌گردد که به او پاس بدهد.
شاید به خاطر این که مسی خیلی کم مصاحبه می‌کند و در مصاحبه‌هایش خیلی کم حرف می‌زند، به اشتباه ممکن است فکر کنیم او بینش بسیار عمیقی از فوتبال دارد. به نوعی، حرکات او در زمین فوتبال، راه حرف زدن‌ش با مخاطب هم هست. آن پاس عجیب، احتمالا اعتراض او به متوقف شدن مذاکرات‌ش با بارسلونا و اعتراض‌اش به هیات مدیره‌ی باشگاه بود. یا شاید مشت گره کرده‌اش حین شادی گل اعلام همبستگی‌اش با کارگران بارانداز روزاریوی آرژانتین بود که در اعتصاب به سر می‌برند. کسی چه می‌داند؟
گل مسی از روی ضربه کاشته برابر شیلی در کوپا آمه‌ریکا
احتمالا هیچ کدام از این ها! و البته باید بگوییم که اگر اصرار داشته باشید ذهن فوتبالیست‌ها را بخوانید مسی از سخت‌ترین‌ها است. او حتی در اواخر دوران بازی‌اش هنوز از بهترین ها است. و وقتی به اندازه‌ی مسی خوب باشید، بعید نیست که مردم حرکات‌تان در زمین را جای حرف‌هایتان اشتباه بگیرند.
مسی، حتی به نسبت آمار درخشان خودش، در این دوره‌ی کوپا آمریکا عملکرد خوبی داشته است. از ضربه ایستگاهی تماشایی‌اش جلوی شیلی بگیرید تا پاس گل حیاتی‌اش به رودریگس مقابل اوروگوئه. و البته در کنار این‌ها چندین نگاه گلایه‌مند، چند دلخوری کوچک، و چندین اشاره خشمگنانه به هم‌تیمی‌هایش، انگار که بخواهد به آنها بگوید: "آنجا! توپ را آنجا برایم بیندازید. از روی سر دفاع بلندش کنید. واقعا سخت نیست. یک‌ذره کات درون‌پا می‌خواهد... ولش کنید. اصلا خودم انجامش می‌دهم!"
البته باید توجه داشته باشیم که این نسخه‌ی نسبتا پرحرف و رهبری‌کننده مسی هم همچنان بسیار مرموز و درون‌گراست. به خصوص وقتی او را با دیگر بازیکنان بزرگی مقایسه کنید که تیم‌های ملی حول‌شان شکل گرفته است: روبرت لواندوفسکی که با شهسواری تقریبا کارتونی به تنهایی می‌خواهد تیم ضعیف لهستان را به پیش براند و با اراده‌ی مطلق فرم باشگاهی‌ا‌ش را برای تیم ملی تکرار کند. همین را می‌شود به نوعی در گرت بیل در تیم ولز و به شکلی متعادل‌تر در کریستیانو رونالدو در تیم پرتغال دید. می‌گویند فوتبال یک بازی تیمی است. اما در این موارد، این گفته به نوعی زیر سوال می‌رود.
شادی مسی و هم‌تیمی‌هایش پس از گلزنی کاپیتان برابر شیلی در کوپا آمه‌ریکا
مسی خودش هم، حتی در سال‌های اوج درخشش نخواسته چنین نقشی در تیم ملی آرژانتین داشته باشد و همان موقع هم در مورد این که تیم ملی تیمی یک نفره باشد هشدار می‌داد. اکنون، در عصبانیتش حین پس دادن توپ در نقطه‌ای که آن را نمی‌خواهد می‌توان این را دید که او ترجیح می‌دهد در لحظاتی از بازی غیب شود. نباشد و انرژی‌اش را برای یک استارت انفجاری در موقع مناسب نگه دارد. اما کل تیم آرژانتین در لحظات زیادی توپ را به او می‌دهند و دوباره پس می‌گیرند. این بده بستانی است که کل داستان فوتبال مدرن آرژانتین را در یک لحظه‌ی گذرا روایت می‌کند.
مسی این هفته 34 ساله می‌شود و اگر بدنش یاری کند، هفته‌ی آینده رکورد 148 بازی ملیِ خاویر ماسکرانو را هم می‌شکند. (او در این مدت دو بار از بازی‌های ملی خداحافظی کرده ولی نظرش را عوض کرده و برگشته.) او همچنان بازیکنی خارق‌العاده، احتمالا بهتر از همه بازیکنان دیگر است. اما این روز‌ها به شکل فزاینده‌ای آشکار می‌شود که حتی اگر خودش هم بخواهد، نمی‌تواند به تنهایی همه کار‌ها را انجام دهد. این یازدهمین تلاش او برای بردن یک تورنمنت بزرگ بین‌المللی است و هنوز آدم‌هایی پیدا می‌شوند که معتقدند اگر نتواند برای تیم کشورش جام ببرد، جایگاه‌اش در تاریخ فوتبال زیر سوال خواهد بود.
بگذریم از این که اگر گونسالو ایگواین بلد بود چطور دروازه خالی را باز کند مسی تا الان یک جام جهانی و دو کوپا آمریکا برده بود. این تلاش مذبوحانه ادامه‌دار برای بردن یک جام با تیم ملی، از خشم عمیق‌تری در فوتبال آرژانتین حکایت دارد: خشمی که با نگرانی کودکانه‌ای به گذر سریع زمان و تمام شدن دوران فوتبال مسی و البته تمام شدن فرصت‌های آرژانتین برای تیمی بزرگ بودن می‌نگرد.
اکثر بازیکنان نسل طلایی دهه 2010 امروز یا خداحافظی کرده‌اند یا به آرامی در حال افول کردن هستند. و چشمه‌ی جوشان استعداد‌هایی که از آرژانتین به باشگاه‌های بزرگ اروپایی سرریز می‌کرد به شکل نگران‌کننده‌ای در حال خشک شدن است. تنها 5 بازیکن آرژانتینی زیر 25 سال در مسابقات چمپیونزلیگ این فصل حضور داشتند. و فقط یک نفرشان، کریستین رومرو با تیم آتالانتا، توانست به مرحله حذفی برسد. با وجود چهره‌های مستعدی مثل لائوتارو مارتینز، آنخل کوره‌آ و جووانی لوسلسو، احتمالا اکثر هواداران آرژانتین به این فکر می‌کنند که وقتی مسی برود دیگر شانس چندانی برای بردن جام باقی نمی‌ماند.
خورخه والدانوی بزرگ در مصاحبه‌ای متاخر می‌گوید: "نوابغ همیشه نابغه می‌مانند. حتی اگر عصا دست‌شان باشد!" و در بازی مسی، حتی در سال‌های واپسین‌اش، در حالی که امتیاز میزبانی در لحظه آخر از تیمش دریغ شده و حتی با وجود بازیکنان ضعیف‌تری که احاطه‌ا‌ش کرده‌اند، هنوز "چیزی" دیده می‌شود: شعله‌ای سوسو‌زنان که از این فاصله ممکن است با چشم غیرمسلح دیده نشود، اما هنوز نشان از اشتیاقی ابدی برای بردن دارد.